Τα τελευταία χρόνια και λόγω της εκπαίδευσής μου στην θετική ψυχολογία, την οποία εφαρμόζω και στη δουλειά μου, ακούω σχόλια και απόψεις που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και ταυτόχρονα αποδεικνύουν, ότι πολλοί άνθρωποι παρερμηνεύουν το ρόλο των αρνητικών συναισθημάτων.
Κάποιες φορές λοιπόν που νιώθω θλίψη ή φόβο, κάποιοι φίλοι μου απορούν λέγοντάς μου:
«Καλά εσύ είσαι της θετικής ψυχολογίας, δεν επιτρέπεται να νιώθεις έτσι!»
Η σύγχρονη κοινωνία φαίνεται να καλλιεργεί με θέρμη την ιδέα, πως ό,τι κάνουμε είναι μέρος της επιδίωξης της ευτυχίας και πως αυτό πρέπει να είναι το ύψιστο υπαρξιακό αγαθό και στόχος της ζωής μας.
Η ιδέα αυτή είναι πολύ επικίνδυνη καθώς οδηγεί σε μια σύγχρονη ασθένεια την οποία ονομάζω «ο φόβος της θλίψης». Η υπερβολική ανησυχία για την ευτυχία μπορεί στην πραγματικότητα να οδηγήσει σε μια ανθυγιεινή στάση απέναντι στα αρνητικά συναισθήματα και στις δυσάρεστες εμπειρίες.
Οι ψυχικά ισχυροί άνθρωποι δεν προσπαθούν να αποφύγουν τα αρνητικά συναισθήματα, δεν υποκρίνονται ότι δεν υπάρχουν και δεν τα δαιμονοποιούν.
Νιώθω θλίψη, και αυτό είναι «εντάξει», νιώθω απογοήτευση, και αυτό είναι «εντάξει», διότι η αποδοχή των θετικών, όσο και των αρνητικών συναισθημάτων είναι βασικό συστατικό της ψυχικής ανθεκτικότητας.
Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες, προβάλλουμε τόσο πολύ την αισιοδοξία, την ευτυχία και τη χαρά , που όταν καλούμαστε να διαχειριστούμε τα αντίθετά τους, νιώθουμε έκπληξη και αβοηθησία, σα να μην είναι τα εμπόδια αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ουσίας.
Ο Hugh Mackay υποστηρίζει ότι η μονοδιάστατη εμμονή στο κυνήγι της ευτυχίας μπορεί να είναι επικίνδυνη, καθώς αντί να ανησυχούμε για το πώς να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να ανησυχούμε για το πώς να είμαστε ολόκληροι! Και τι σημαίνει ολόκληροι;
Σημαίνει πως αποδεχόμαστε ως μέρος της ύπαρξής μας τη θλίψη, το πένθος ,την απογοήτευση, το φόβο, το θυμό, χωρίς ενοχές.
Η θετική ψυχολογία μας δείχνει πώς να σηκωνόμαστε μετά την πτώση, πώς να μη μας διαλύουν τα δυσάρεστα της ζωής, πώς να έχουμε εναλλακτικές και plan A, plan B, plan C, να είμαστε δημιουργικοί και ρεαλιστικά αισιόδοξοι, και ασφαλώς όχι να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας όταν τα πράγματα πάνε άσχημα.
Σε έναν κόσμο που δεν ελέγχουμε, η αποδοχή η κατανόηση, η αυτοσυμπόνια και η καλοσύνη προς τον πληττόμενο εαυτό, είναι ένα τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Τέλος, αυτό που έχω πάντα στο νου μου, είναι αυτό που η σπουδαία συγγραφέας Jane Lotter είπε λίγο πριν το θανατό της:
“Να θυμάστε πάντα, ότι τα εμπόδια δεν είναι ΣΤΟ μονοπάτι….ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ”
Comments